Mind the Bet
Η ελπίδα πως σε μια στιγμή θα κλείσουν τα φώτα και θα είσαι και πάλι παιδί. Μπροστά σε μια ασπρόμαυρη τηλεόραση ή σε μια γιγανοντοοθόνη. Και θα βρεθείς ένα κουβάρι, φωνάζοντας golazoοο. Παρέα με μάτια που δυο στοιχειά δεν έχουν αλλάξει τρόπο να κοιτάνε. Τον πρώτο τους έρωτα και τη στρογγυλή θεά.
Και μόνο το ότι επιτίθεσαι πασάροντας προς τα πίσω, καθιστά το Ράγκμπι το πιο ομαδικό άθλημα. Τακτική και ευελιξία υπερτερούν της δύναμης. Το μυαλό και η ταχύτητα βγάζουν τους πρωταθλητές.
Αν όμως έσπαγαν έτσι εύκολα οι κατάρες, δεν θα υπήρχε σινεμά. Και η Νέα Ζηλανδία για το ράγκμπι είναι σαν οικογενειακή ταινία τις Κυριακές. Που όσο κι αν δυσκολέψει η πλοκή, στο τέλος έχει happy end. Και όλοι μαζί χορεύουνε μια Χάκα. Σαν σε μιούζικαλ της Φίνος Φιλμ ένα πράγμα…
Το εξαιρετικό Εκουαδόρ όμως δεν μασάει από υψόμετρο. Απλούστατα γιατί είναι εξίσου ορεινή χώρα. Αήττητο στη Λα Παζ (2-2-0) και με κορμό 7 παικτών από την Ιντεπεντιέντε Ντε Λα Βάγιε, έχει καθαρό αβαντάζ.
Δεν υπάρχει πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από την Βολιβία. Περίκλειστη χώρα με σκληρή ζωή και φτώχεια. Έχει το ποδόσφαιρο που της αναλογεί. Στο Estadio Hernando Siles όμως στα 3.700 μέτρα υψόμετρο της Λα Παζ, τα κόζια αλλάζουν.
Δεν υπάρχει πιο βελτιωμένη ομάδα σε σχέση με το προηγούμενο Μουντιάλ από αυτή των Νησιών Φίτζι. Χώρα με μόλις ένα εκατομμύριο κατοίκους, αλλά μεγάλη παράδοση στο Ράγκμπι.
Για ένα γεια μπήκα και δύο ετερόκλητα value bet που παίρνουν παιχνίδι στα παράνομα μπουκάδικα των μπανλιέ των Βρυξελλών. Κι αν αναρωτιέστε τι σχέση έχει η Μπρουσέλα που έλεγε η γιαγιά μου με το στοίχημα στη Botola του Μαρόκου, ψαχτείτε που πρωτοπήγαν μετανάστες από το Ραμπάτ και την Ταγγέρη…