Ναι, ναι από το γνωστό άσμα είναι ο τίτλος – 📢 Είναι κάτι νύχτες μοναξιάς που δεν ξημερώνουν – φαντάσου το τραγουδισμένο με ντουντούκα, σαν από πραγματευτή μέσα από datsun με την καρότσα γεμάτη value bet και παλιοσίδερα.
“Μπρος γκρεμός και πίσω… Ρέμος”, λέει ένα από τα πιο παροιμιώδη σουξέ στο κεφάλι του Καθηγητή Μυστήριου. Το οποίο πάει να σπάσει εδώ και καιρό. Από εκείνα που δεν χωράνε στο νου, βλέποντας τα πάντα από το παράθυρο του βαγονιού. Για όσα δρομολόγια προκάναμε και για όσα μας έχει κληρώσει…
Εδώ όμως μιλάμε για στοίχημα θα μου πεις. Τι τους νοιάζει τους ξένους να διαβάζουν φληναφήματα και σοφιστείες. Δεν τους νοιάζει. Στην πραγματικότητα – όσο κι αν διαρρηγνύουμε τα ιμάτια μας – ούτε εμάς. Πόσοι μπορούμε να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και μπορούμε να δούμε ενεργούς πολίτες ή – ακόμη πιο υπερβατικό – εθελοντές;;
Όλοι μας είμαστε περαστικοί. Το τι αποτύπωμα θα αφήσουμε ίσως, δεν είναι. Η ακτίνα που θα έχουν οι ομόκεντροι κύκλοι μας, το πόσο θα ταράξουν τα ύδατα εξαρτάται από δύο πράγματα. Το πόσο μακριά από τον μικρόκοσμο μας θα ενδιαφερθούμε να πετάξουμε την πέτρα μας.
Και κυρίως το πόσοι μαζί θα πετάξουμε την πέτρα μας μαζί. Προς την ίδια κατεύθυνση, τον ίδιο στόχο. Έχοντας δηλαδή ενστερνιστεί τις ίδιες αξίες, πανανθρώπινες και με κόστος. Το κόστος της ρήξης με το σώμα μας και τον εφησυχασμό του μυαλού μας. Του βολέματος στους καναπέδες μας και τα καλύτερα… lounge bar της πόλης.
Το κόστος του βολέματος στο κάθε “value bet” της Λίβερπουλ ή της Νάπολι και τη νοοτροπία του “draw no bet” που χαρακτηρίζει τις (μη) επιλογές μας. Φωτιές καρδιές παλιοσίδερα κι ένας Θεός πάνω απ’ τ’ άδικο…