Μπορεί να μοιάζει με μια ακόμη “social-media” φωτογραφία, αλλά ο τρόπος με τον οποίο κοιτάει τον φακό η Μαρία Σάκκαρη, μαρτυρά πόσο καλή θα ήταν σε οποιοδήποτε άθλημα. Γιατί ξεχειλίζει τόσο χαρά και αντικρύζει τον Μπουφόν με εκείνο ακριβώς το βλέμμα που και ο ίδιος χάζευε την αφίσα του Ντίνο Τζόφ στο παιδικό του δωμάτιο, όπως ο κάθε μετέπειτα μεγάλος αθλητής ή αθλήτρια, τις αφίσες των δικών τους ειδώλων, ανεξαρτήτως αθλήματος. Γιατί ποιος είναι αυτός που μπορεί να πει ότι ο Μάτζικ Τζόνσον είναι καλύτερος από τον Μαραντόνα, ο Ροναλντίνιο από τον Ουσέιν Μπολτ ή ο Γιάννης Αντετοκούνμπο από τον Μέσι.
Αφορμή για αυτές τις σκέψεις είναι το WTA τουρνουά Τένις της Πάρμα και κυρίως η πρόκριση της Μαρίας Σάκκαρη στον 6ο τελικό της καριέρας της, με στόχο τον δεύτερο WTA τίτλο της μετά το Ραμπάτ το 2019. Χωρίς να είναι το σούπερ ταλέντο, όπως πχ ο Τσιτσιπάς, αλλά αγαπώντας τρομαχτικά αυτό που κάνει, με ψυχή λέαινας και μια ατσάλινη και αταλάντευτη θέληση για συνεχή βελτίωση.
Τι είναι τελικά αυτό που παίζει το σημαντικότερο ρόλο για την επιτυχία ενός αθλητή, το ταλέντο ή η σκληρή δουλειά; Προφανώς τέτοια ερωτήματα είναι ωραία για να ανοίγουν ατέρμονες συζητήσεις, ακόμη και πανεπιστημιακές έρευνες ή να γράφονται πιασάρικα άρθρα και σχόλια, αλλά όταν έχουμε, εδώ και μερικούς μήνες, μπροστά στα (ξενυχτισμένα) μάτια μας, τόσο πρόδηλη και αφοπλιστικά χαμογελαστή την απάντηση, δεν χωρά αμφιβολία.
Γιατί η Μαρία Σάκκαρη μπορεί να έλκει την καταγωγή της από μια οικογένεια που εδώ και τρεις γενιές φαίνεται να έχει το Τένις στο DNA της, αλλά αυτό που πραγματικά την έχει ξεχωρίσει από την δεξαμενή πληθώρας άλλων (υπέρ)ταλαντούχων κοριτσιών, είναι η πολύ σκληρή δουλειά, τόσο σε σωματικό όσο και σε πνευματικό επίπεδο και η ατσάλινη θέληση της να γίνει καλύτερη, να φτάσει όπου δεν μπορεί.
Ο μεγαλύτερος αντίπαλος για τον παίκτη του Τένις, είναι πρωτίστως ο ίδιος του ο εαυτός, το εσωτερικό παιχνίδι που παίζεται μέσα στο μυαλό του παίκτη και ανασύρει νοητά εμπόδια, τόσο ψηλότερα, όσο κρισιμότερος είναι ο επικείμενος πόντος: κενά προσοχής, νευρικότητα, αβεβαιότητα και εντέλει αυτοκαταδίκη.
Τα μεγαλύτερα κενά προσοχής, προκύπτουν από τη στιγμή που επιτρέπουμε στο μυαλό μας να χάνεται στον κόσμο των “αν” και των “φευ” – να προβάλει δηλαδή όσα πρόκειται να συμβούν ή να σκαλώνει σε όσα έχουν ήδη συμβεί: “Κι αν χάσω αυτό τον πόντο; θα βρεθώ πίσω 5-3 και άντε να το γυρίσω”… “Αν ο επόπτης δεν είχε φωνάξει για χιλιοστά άουτ, άσε που νομίζω ότι με αδίκησε, τώρα θα της είχα σπάσει το σερβίς και δεν θα είχα βρεθεί σε αυτή την πίεση. Το ίδιο έγινε και την περασμένη εβδομάδα και έχασα το ματς”.
Γιατί το Τένις πάνω από όλα είναι εγκεφαλικό παιχνίδι και το κλειδί της επιτυχίας συνοψίζεται στην ικανότητα να παίζεις τον κάθε πόντο χωρίς μνήμη και να αποδίδεις συστηματικά κοντά στο maximum του μπορετού σου – ανεπηρέαστος από εξωτερικούς παράγοντες και τα σκαμπανεβάσματα του αντιπάλου.
Με άλλα λόγια, οι μεγάλοι παίκτες δεν τείνουν να κερδίζουν του πιο κρίσιμους πόντους επειδή ανεβάζουν, όπως συνηθίζουν να λένε αβασάνιστα οι σπορτκάστερ, την απόδοση τους, αλλά απλούστατα γιατί οι αντίπαλοι τους παραλύουν από την ψυχολογική πίεση και αποδίδουν τελικά στους οριακούς πόντους, χειρότερα από τις δυνατότητες τους.
Αυτό λοιπόν που έχει συμβεί τον τελευταίο χρόνο, είναι ότι η Μαρία Σάκκαρη, δεν έχει μόνο καταφέρει να βελτιώσει σχεδόν όλες τις πτυχές του παιχνιδιού της – ειδικά στην ταχύτητα/ακρίβεια του σερβίς της και συνολικά στην ταχυδύναμη της το αποτέλεσμα είναι άκρως εντυπωσιακό – και την φυσική της κατάσταση, αλλά είναι πρόδηλο ότι έχει βρει την πνευματική της γη της επαγγελίας: απολαμβάνει το παιχνίδι, χωρίς να χάνει δράμι από την αυτοσυγκέντρωση της και χτίζει νοητά τον επόμενο πόντο, χωρίς θυμό και γινάτια για το άουτ που ακούστηκε την στιγμή που ήταν έτοιμη να σφίξει την γροθιά της ή το ντρομπ σοτ που έγλειψε, αλλά τελικά σκάλωσε στο φιλέ…
Maestro