Από μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια. Και στην πολιτική και στην μπάλα και στο στοίχημα και παντού. Το μοναδικό value bet της ζωής μας, είναι τα παιδιά…
Έχουν περάσει ακριβώς 36 χρόνια από τότε. Τότε που δεν ήταν σχήμα λόγου… μιλήσαν ακόμη και οι μουγγοί: “Όταν αυτός έβαζε γκολ, οι ανάπηροι κουνούσανε τις γάμπες τους στα καροτσάκια τους και, για μια στιγμή τους φαινότανε ότι τρέχανε στο χορτάρι. Και αυτό είναι σχεδόν θαύμα…”
Ho visto Maradona
Έχουν περάσει 36 χρόνια – ο μαθητής της 3ης δημοτικού που έγραψε την παραπάνω έκθεση, τώρα είναι 45 χρονών. Και χθες βράδυ ξενύχτησε στους δρόμους γύρω από την Piazza Carlo III σε ένα άτυπο “reunion”. Έχοντας στους ώμους την 9χρονη κόρη του και χαιρετώντας φάτσες γελαστές.
“Εγώ με θεωρώ ένα τυχερό κορίτσι, γιατί όταν γεννήθηκα, περάσανε μόνο εννιά χρόνια και η Νάπολι πήρε το πρωτάθλημα, αλλά ο μπαμπάς μου είπε ότι ένας φίλος του που ήτανε πενηνταεννιά χρονώ, περίμενε πενηνταεννιά χρόνια για να πάρει η Νάπολι το πρωτάθλημα, και μετά πέθανε, και η Νάπολι το χρόνο μετά πήρε το πρωτάθλημα, και αυτός είναι ένας άτυχος άνθρωπος.
Στο στενό μου όλοι πετάξανε βαρελότα, εμείς πετάξαμε από το μπαλκόνι τις παλιές καρέκλες και κάναμε να φύγει από το κλουβί ο παπαβάλος που πέθαινε, για να τον λεφτερώσουμε πριν πεθάνει. Αν ο παπαβάλος δεν πεθάνει, σ΄ αυτόνα το πρωτάθλημα της Νάπολι του έδωσε τη λεφτεριά.“
Το στοίχημα του Κβάρα
“Ω τι κόσμος μπαμπά! Κοίτα φάνηκε το λεωφορείο με τους παίκτες”. Το λεωφορείο με τους παίκτες σε μια θριαμβευτική πομπή από το αεροδρόμιο. Με τον Οσίμεν και τον Κβάρα να ανεβαίνουν στην οροφή. Ο Μαραντόνα ανελήφθη στους ουρανούς, αλλά έστειλε τους προφήτες του.
Τα χρόνια περνούν και οι καιροί αλλάζουν. Οι άνθρωποι έρχονται και πάνε. Τα βλέμματα όμως των ναπολιτάνων δεν αλλάζουν. Απλά έφτασε το πλήρωμα του χρόνου, τα παράθυρα των σπιτιών να γίνουν εικονοστάσια και για νέους Αγίους.
Εγώ με θεωρώ ένα τυχερό κορίτσι, γιατί όταν γεννήθηκα, περάσανε μόνο εννιά χρόνια και η Νάπολι πήρε το πρωτάθλημα…
Σαν πίνακας του Καραβάτζιο
Οι πιο παλιοί έχουμε την τάση να ωραιοποιούμε το παρελθόν. Σαν μια αδήριτη ανάγκη να καταδείξουμε ότι προλάβαμε μοναδικά πράγματα. Στιγμές ακριβές που δεν ξεπατικώνονται. Τα γκολ του Μαραντόνα, οι σκηνές στον ημιτελικό Ιταλία – Αργεντινή, είναι σαν πίνακες του Καραβάτζιο – που κι αυτός, παρότι ξένος, μεγαλούργησε στη Νάπολη. Δεν επαναλαμβάνονται.
“Είχα παλέψει με τον… Ιταλό μέσα μου αλλά τον νίκησα, εγώ ο φίλος του Ντιέγκο! Είναι από τις πιο φοβερές στιγμές της ζωής μου και μπορώ να πω ότι… νοιώθω ευλογημένος που την έζησα – δεν θα την άλλαζα με τίποτα! Αν με ρωτούσες εκείνη τη μέρα “come ti chiami?” θα σου απαντούσα “Δεν θυμάμαι το όνομα μου! Θυμάμαι μόνο πως είμαι φίλος του ναπολιτάνου Μαραντόνα…”
Τα παραπάνω λόγια του μεγάλου Ναπολιτάνου ζωγράφου Σίλβιο Μπέρτσι για την μέρα που απαρνήθηκε τη χώρα του για χάρη του Ναπολιτάνου Ντιέγκο, μας δίνουν το ιερό αποτύπωμα μιας άλλης εποχής. Βλέποντας όμως τις χθεσινές εικόνες με τα καπνογόνα και το ντελίριο γύρω από το γαλάζιο πούλμαν, δεν μπόρεσα να αποφύγω τον βέβηλο συνειρμό.
Το βέβηλο και το ιερό
Πάω λοιπόν στοίχημα πως αν ο Μικελάντζελο Καραβάτζιο ζούσε στην εποχή μας, σίγουρα θα κλόνιζε την άρχουσα τάξη, χρησιμοποιώντας σαν μοντέλα για την αναπαράσταση αγίων οπαδούς της Νάπολι. Όπως δηλαδή έκανε και τότε…**
** Ο Καραβάτζιο λάνσαρε στα έργα του μια πρωτόγνωρη μορφή ρεαλισμού που κλόνισε την εκκλησιαστική εξουσία. Χρησιμοποιώντας ως μοντέλα για την αναπαράσταση αγίων καθημερινούς ανθρώπους, συχνά εξαθλιωμένους φτωχούς ή ακόμη και κορίτσια “χαλαρών ηθών”. Αλήτες του δρόμου και άστεγους γέρους και γριές με λιγοστά μαλλιά, πρόσωπα χαραγμένα από τον πόνο και την κακουχία.
Οι ειδικοί λένε πως με αυτό τον τρόπο, δίνει ανθρώπινη διάσταση στην ουτοπική πίστη και απελευθερώνει τη ζωγραφική από την εικονογραφική αναπαράσταση. Ταυτόχρονα μέσα από τη μαεστρία του και τη θεατρική χρήση των “φωτοσκιάσεων” ανυψώνει τα μοντέλα του – μέσα στους ρόλους που υποδύονται – σε μια εξωπραγματική διάσταση, ταυτόχρονα ιερή και βέβηλη.
Maestro