Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, τα τρία χιλιόμετρα στιπλ, ήταν ανέκαθεν το αγαπημένο μου αγώνισμα στον στίβο, τόσο σαν θεατής, όσο και στις εφηβικές μου προσπάθειες να ξεπεράσω τα όρια μου…
Ή μάλλον ο λόγος δεν ήταν διόλου ανεξήγητος ή μεταφυσικός – με γοήτευε το καμπανάκι της τελευταίας στροφής που αναδείκνυε ανάγλυφα το αποτύπωμα της τακτικής των αθλητών στο ταρτάν (χωρίς να χρειάζεται να περιμένεις ατέρμονους γύρους όπως στα 5χλμ ή τα 10χλμ) και πάνω από όλα η λίμνη με το εμπόδιο.
Η λίμνη με το εμπόδιο που σε αυτή την κρίσιμη καμπή του αγώνα, μπορούσε να κάνει και τους πιο έμπειρους αθλητές να χάσουν πολύτιμα δευτερόλεπτα ή ακόμη και να σκοντάψουν, με την κόπωση και τα παιχνίδια του μυαλού, να βαραίνουν το σώμα και ενίοτε να υπερτερούν των ατελείωτων ωρών προπόνησης και τακτικού σχεδιασμού…
Στη φωτογραφία – για του λόγου το αληθές – η απέλπιδα προσπάθεια της Γαλλίδας Alice Finot να ισορροπήσει στο τελευταίο εμπόδιο της λίμνης. Επί ματαίω, το αριστερό της πόδι σκάλωσε και δεν απέφυγε την πτώση που της στοίχισε τη διάκριση, για να καταταγεί τελικά 10η…
Τη νίκη τελικά την κατέκτησε το μεγάλο φαβορί, η Norah Jeruto από το… Καζακστάν (που φυσικά είναι βέρα Κενυάτισα που απλά έχει γίνει νατουραλιζέ μεταγραφή από τους Καζάκους), ενώ στο βάθρο ανέβηκαν εύλογα και τα δύο κορίτσια από την Αιθιοπία.
Ορισμένες φορές πάντως, μπαίνω στον πειρασμό και αναρωτιέμαι, τι θα είχε συμβεί και για ποιον δρόμο θα με προόριζε η ζωή αν είχα γεννηθεί στην Κένυα η αν έστω είχα μετακομίσει σε εφηβική ηλικία στο Καζακστάν. Το πιθανότερο βέβαια θα ήταν, ακόμη κι έτσι, να είχα σκαλώσει στο τελευταίο εμπόδιο…
Maestro