Λένε πως όταν κάποτε επιστρέφεις στο πατρικό σου, καταλαβαίνεις ότι δεν ήταν το σπίτι που είχες νοσταλγήσει, αλλά τα παιδικά σου χρόνια. Το σκεφτόμουν προχθές που περνούσα ξανά από τα Πατήσια.
Παράλληλα με τις γραμμές του τραίνου και πριν πάρω την ανηφόρα για τη “Χαρά”. Όχι για παγωτό, αλλά για να χαζέψω τις εκφράσεις των θαμώνων στην πρώτη μπουκιά. Σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Σαν τις εκφράσεις στα μάτια των (μεγάλων) παιδιών στις πρώτες αναγνωριστικές μπαλιές του Γερμανία – Σκωτία αύριο το βράδυ. Και στο ταμπλό του αμαξιού, “μπαμπά μην τρέχεις”.
Θαρρώ πως ήταν χθες όταν ανέβηκε όλη η πολυκατοικία στον πέμπτο, να δούμε το Ολλανδία – Ελλάδα. Το πρώτο ματς της Εθνικής μας σε τελική φάση, το πρώτο ματς σε έγχρωμη τηλεόραση. Βλέπεις ο μπαμπάς του φίλου μου του Γιώργου, ήταν ναυτικός και είχε φέρει το πιο ασύλληπτο δώρο…
Το στοίχημα της μνήμης
Πέρασαν 44 χρόνια από τότε και μπορώ να σου περιγράψω – με φωνή Διακογιάννη – μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια. Από την αψυχολόγητη έξοδο-γιουρούσι του Βασίλη Κωνσταντίνου, μέχρι την επίπλωση του μικροαστικού σαλονιού, τα μπιμπελό στο σκρίνιο και τους λαδοπίνακες στους τοίχους – έτοιμο σκηνικό για την επόμενη ταινία του Λάνθιμου.
Ή να σου περιγράψω μέχρι κεραίας το πρόγραμμα του τσίρκου Μεντράνο τέσσερα χρόνια αργότερα. Το βράδυ του ημιτελικού Γαλλία – Πορτογαλία για το Euro 1984. Με τη μαμά μου να έχει τη φαεινή ιδέα να μας πάει (με την αδερφή μου) στο τσίρκο. Την ώρα του πιο θεαματικού ματς που έγινε ποτέ σε Euro.
Με τη Γαλλία να κάνει μια απίθανη ανατροπή (3-2) στην παράταση. Την οποία προφανώς, δεν ήθελαν να χάσουν ούτε τα λιοντάρια και οι ελέφαντες. Και για καλή μου τύχη την πρόλαβα κι εγώ. Η πρώτη μου παράταση – πολύ πριν τις επόμενες, αυτές των φορολογικών δηλώσεων, βαλτωμένων σχέσεων, του επιδόματος ανεργίας και, ελπίζω, αυτής που θα μου δώσει “αύριο” κάποιος γιατρός…
Μη με ρωτάς
Και να μαστε πάλι εδώ, ψάχνοντας στα τυφλά καινούργιους τρόπους. Με τους γιους των Γεωργιανών που διακονούν τους γονείς και τα ασπρόμαυρα κάδρα στα πατρικά μας, να έχουν πετάξει εκτός την Εθνική μας ομάδα. Χαλώντας την επέτειο των 20 χρόνων από το Euro 2004 και την ευκαιρία του Ότο Ρεχάγκελ να ξαναπαίξει τον Τζέιμς Μποντ, σαν απέθαντος Σον Κόνερι, σαν αυθεντικός χαϊλάντερ…
Χαλώντας και τη σούπα των καναλιών, των στοιχηματικών, και λογής σφουγκοκωλάριων και ευρωβουλευτών ενός έθνους ανάδελφου, να πετάξουν ξανά τη μπάλα στην εξέδρα, μήπως και αποστρέψουμε το βλέμμα από την πιο ζοφερή πραγματικότητα από όσο μπορώ να θυμηθώ. 44 χρόνια επιτυχίες!
ΥΓ1. Μη με ρωτάς ποιος θα πάρει το Euro – δεν έχω ιδέα. Εξάλλου, με τόσο καμένο αλουμίνιο και αφρικανική σκόνη στον αέρα, ούτε η Πυθία δεν θα μπορούσε να δει πέρα από τη… μάσκα της. Εκτός κι αν το βαθύ πορτοκαλί του ουρανού, κάτι θέλει να μας πει, σαν παλιό προσευχητάρι στο κομοδίνο: Βασιλεῦ Οράνιε, Παράκλητε, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας…
ΥΓ2. Διαβάζω πως φέτος δεν έχει άλμπουμ και αυτοκόλλητα Panini, καθώς η UEFA πούλησε τα δικαιώματα σε μια αμερικάνικη εταιρία. Θα μου πεις, εδώ πούλησε ολόκληρη τη διοργάνωση σε στοιχηματική εταιρία – “κάτι σαν μπουκ” που θα έλεγε κι ο Σκουντής από την εποχή του μοναδικού Γουόλτερ Μπέρι. Τα ύστερα του κόσμου…
🌍 Για μαύρους κύκνους και στοίχημα αλάνας, τσεκάρετε τα value bet του Φλάινγκ Ντάτσμαν. Ημερολόγια καταστρώματος για τα πιο μακρινά και παράξενα ταξίδια στις θάλασσες του στοιχήματος.
💡 Τα καλύτερα προγνωστικά στοιχήματος και τα value bet της ημέρας με την εγγύηση του Bet Therapy. Το στοίχημα αλλιώς.
🙏🏼 Ακολουθήστε το Bet Therapy στο Facebook, το Instagram και το Twitter.