ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΜΥΣΤΗΡΙΟΣ

Ο κύριος Παναγιώτης κάτι πήγε να πει, αλλά τη φωνή του τη σκέπασε ο στριγκός ήχος του σύρματος του ρυμουλκού. Μαζί με τη φωνή του ραδιοφωνικού εκφωνητή που ανακοίνωσε με τον δωρικό τόνο του “χωμένου” να κάνει βάρδια Κυριακή του Πάσχα: “Μονακό – Λοριάν 3-0 με γκολ στο 55΄…”

“Όταν έρθει η ώρα μου και πεθάνω, δεν θέλω κανενός λεπτού σιγή ή φόρο τιμής με χειροκρότημα. Θέλω μόνο ένα λεπτό σφυριγμάτων και γιούχας από τους οπαδούς των ομάδων που με μίσησαν”.

Πως είναι να παίζεις μπάλα ενώ στη χώρα σου μαίνεται πόλεμος; Ερώτημα που εύχομαι να μη χρειαστεί ποτέ να απαντήσουν ούτε τα εγγόνια μας. Αν μη τι άλλο, ψυχανεμίζομαι, πως είσαι τόσο χαλυβδωμένος που να μη μασάς σε καμιά έδρα.

Πάντα με μάγευαν τα φώτα των προβολέων. Από το πρώτο μου Subbuteo που ήταν ένα υπέροχο σετ με μία τσόχα, δυο ομάδες, μπάλα τάνγκο και προβολείς. Έστηνες το γήπεδο, έσβηνες τα φώτα και ήταν σαν να μπαίνεις στο Σαν Σίρο.