“Δεν είμαι παρά ένας ζητιάνος που περιφέρεται ανά τα γήπεδα του κόσμου, εκλιπαρώντας για λίγο καλό ποδόσφαιρo”, έλεγε κάποτε ο Ουρουγουανός συγγραφές Εδουάρδο Γκαλεάνο.
Στην περίπτωση βέβαια που επιχειρούσε το οδοιπορικό του στα δικά μας μέρη, είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα κατάφερνε να επιβιώσει – στην καλύτερη περίπτωση θα αντιλαμβανόταν την ματαιότητα του εγχειρήματος.
Θυμάμαι τον αείμνηστο Γιάννη Μαντζουράνη να λέει ότι τον αγάπησαν σε όλα τα γήπεδα, αλλά ότι ακόμη και αυτός δεν γλύτωσε από το τυφλό οπαδικό μίσος και τον ξυλοδαρμό σε μερικά γήπεδα.
‘Όταν βγήκα έξω, στη Θηβών, πέταξα όλος χαρά ένα δυνατό «εθνικάρα». Ατύχησα. Πέσαν πάνω μου διακόσιοι αντίπαλοι οπαδοί. Ένας με κλώτσησε στα αχαμνά και έπεσα κάτω. Γλύτωσα το χοντρό ξύλο χάρις σε 4-5 φίλους που αντελήφθησαν τι γινόταν και παίξανε μπουνιές για μένα.”
Προφανώς και το πρόβλημα της λεγόμενης “οπαδικής” βίας είναι τόσο παλιό όσο το ποδόσφαιρο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι σημερινές μεταλλάξεις του ή μάλλον το κοινό ή και το οργανωμένο έγκλημα που έχει παρεισφρήσει στις εξέδρες και λειτουργεί κάτω από το οπαδικό προκάλυμμα, δεν μας έχουν φτάσει στο απροχώρητο.
Δεν είμαστε επίσης η μοναδική χώρα που θρηνούμε θύματα τυφλού μίσους με πρόσχημα το ποδόσφαιρο. Είμαστε όμως από τις ελάχιστες στον κόσμο που έχουμε επιτρέψει την καθολική επικράτηση του “minority rule” και την μετατροπή μιας εξ ορισμού «διονυσιακής» εμπειρίας, αμιγώς συνυφασμένης με την δια ζώσης παρακολούθηση και την καθολική συμμετοχή στο δρώμενο (τα τεκταινόμενα στον αγωνιστικό χώρο) σε μια εκφυλισμένη εκδοχή, έρμαιο στα χέρια μερικών αρρωστημένων εκατοντάδων ζηλωτών.
Πρέπει κάποια στιγμή να πούμε όλοι μαζί “φτάνει”. Γιατί το ζητούμενο δεν είναι η σύλληψη και η παραδειγματική τιμωρία του (εκάστοτε) δράστη. Οι αποφάσεις, οι εξαγγελίες, οι αναλύσεις, τα οργισμένα στάτους στα social, οι λέξεις έχουν χάσει το νόημα τους. Όσο το σάπιο «οπαδικό» κίνημα θα εξυπηρετεί αλλότρια συμφέροντα, κάτι μεταξύ μισθοφόρων και γενίτσαρων, τίποτα δεν θα αλλάξει.
Το ποδόσφαιρο δεν είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Όπως είχε πει κάποτε και ο Μπιλ Σάνκλι είναι κάτι πολύ πιο σοβαρό. Πολύ πιο σοβαρό για να το αφήσουμε στα χέρια μιας εκμαυλισμένης μειοψηφίας στα όρια του εκφασισμού που εξυπηρετεί τα πρόσκαιρα συμφέροντα μιας δράκας ολιγαρχών.
Το ποδόσφαιρο σε όλη την Ευρώπη, από γήπεδο σε γήπεδο, είναι ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή. Όσο κι αν ακούγεται ουτοπικό, παραμένει στο χέρι μας να εξοβελίσουμε όλους αυτούς που το θέλουν με παντέρημες εξέδρες και ανατροπές από ημίχρονο – τελικό.
Θα μου πεις ρε Μυστήριε, εδώ δεν τα κατάφερε ολόκληρος Ντέμης στο καλύτερο timing που υπήρξε ποτέ και τον ξέβρασε το σύστημα με τη συμβολή των ίδιων των οπαδών της Ένωσης, μπορεί να γίνει κάτι τώρα; Όσο παραμένουμε απαθείς στον καναπέ, βλέποντας συνδρομητική και ποντάροντας το ποιος θα πάρει την επόμενη κόκκινη, εξαπολύοντας στα σόσιαλ μύδρους στους “αλλόθρησκους”, φυσικά και όχι!
ΥΓ. Δεν υπάρχει πιο θλιβερή εικόνα από τα παντέρημα γήπεδα. Πόσο μάλλον όταν η αιτία στάζει αίμα. Ακόμη και στις φυλακές η φάση ποδόσφαιρο βγάζει περισσότερη υγεία. Και το πρόβλημα είναι πως το κείμενο είναι ρέπλικα από διετίας. Χωρίς να χρειαστεί να αλλάξω λέξη…