Mind the Bet
Έχουν περάσει ακριβώς 36 χρόνια από τότε. Τότε που δεν ήταν σχήμα λόγου… μιλήσαν ακόμη και οι μουγγοί: “Όταν αυτός έβαζε γκολ, οι ανάπηροι κουνούσανε τις γάμπες τους στα καροτσάκια τους και, για μια στιγμή τους φαινότανε ότι τρέχανε στο χορτάρι. Και αυτό είναι σχεδόν θαύμα…”
Εγώ με θεωρώ ένα τυχερό κορίτσι, γιατί όταν γεννήθηκα, περάσανε μόνο εννιά χρόνια και η Νάπολι πήρε το πρωτάθλημα, αλλά ο μπαμπάς μου είπε ότι ένας φίλος του που ήτανε πενηνταεννιά χρονώ, περίμενε πενηνταεννιά χρόνια για να πάρει η Νάπολι το πρωτάθλημα, και μετά πέθανε, και η Νάπολι το χρόνο μετά πήρε το πρωτάθλημα, και αυτός είναι ένας άτυχος άνθρωπος.
Δεν υπάρχει μέση οδός φίλε, απλούστατα γιατί δεν βγαίνουν όλα τα ποτάμια στη θάλασσα, κάποια χάνονται στην έρημο. Η ομορφιά τους είναι περήφανη και σκληρή, έτσι όπως δεν καταδέχονται ο θάνατος να μοιάζει με συνέχεια…
Aν αξίζει να δεις ένα παιχνίδι απόψε στην TV (πέραν του Λεβαδειακός – Αστέρας Τρίπολης), είναι ξεκάθαρα το ντέρμπυ κορυφής της Serie A στο Μιλάνο. Όχι τόσο για το ματς, αλλά για να χαζέψεις (με) τον Κβαρατσκέλια – γιατί χάνεται η μπάλα μάγκες και χαμογελάει ο Μαραντόνα από ψηλά…