Η πρώτη μου επαφή με το Μουντιάλ ήταν μια δερμάτινη μπάλα. Για την ακρίβεια, μια δερμάτινη μπάλα που δεν πήρα ποτέ. Όχι μόνο εκείνο το μακρινό καλοκαίρι του 1978 αλλά σε ολόκληρη μου τη ζωή. Απλά δεν έτυχε. Εξάλλου έπαιζα ήδη τερματοφύλακας έτσι κι αλλιώς. Χωρίς να είμαι αυτός που έφερνε τη μπάλα, οπότε να πρέπει να «χωρέσει» κάπως στο παιχνίδι.
Μια δερμάτινη μπάλα. Το δώρο αν ολοκλήρωνες μια συλλογή από 100 έγχρωμες κάρτες με παίκτες εν δράσει. Σε μια εποχή που εφημερίδες και τηλεοράσεις (όσοι είχαν) ήταν ασπρόμαυρες. Έβλεπες για πρώτη φορά το πορτοκαλί των «Οράνιε» και το «σελέστε» της Αργεντινής, σαν να βλέπεις για πρώτη φορά ουράνιο τόξο.
Προ Πανίνι (πως λέμε προ Χριστού;) που τα αυτοκόλλητα της έφθασαν εν Ελλάδι μετά το Μουντιάλ του 1978. Την εποχή ακόμη που ο Πελέ ήταν αδιαμφισβήτητα ο GOAT (sic), o κορυφαίος όλων των εποχών. Και ας μην τον είχε δει να παίζει σχεδόν κανείς. Έγχρωμες κάρτες σε μια ασπρόμαυρη εποχή. Δεν ξέρω κανέναν που να ολοκλήρωσε εκείνη τη συλλογή…
Και πως να τα εξηγήσω όλα αυτά σήμερα στους γιους μου. Που έχουν μεγαλώσει μέσα στα μπούνια της εποχής μιας επίπλαστης ευμάρειας. Ακόμη και γεννημένοι μέσα στα σπλάχνα μια δεκαετίας σκληρής κρίσης. Σήμερα έχει ο καθένας – μεταφορικά και κυριολεκτικά – από μια μπάλα δικιά του. Δίπλα στο κινητό τους.
Χωρίς όμως αλάνες και πέτρες για τέρματα, χωρίς ανοιγμένα κεφάλια και γδαρμένα γόνατα. Σε γειτονιές που δεν είχαν παραδοθεί ολοκληρωτικά στην αντιπαροχή και τροχοφόρα. Και συ μου λες μας περιμένει η μπόρα και με τραβάς σε καμπαρέ υγρό…
Η μαγκιά του Κρόιφ
Είχα δυο κολλητούς, ένα χρόνο μεγαλύτερους. Και ο ένας χρόνος σε εκείνη την ηλικία είχε μυθικές διαστάσεις. Όχι στο πόσες ώρες (δεν) θα έχεις «parent control» στο κινητό. Στο πόσες ώρες πριν από τους μεγάλους θα είσαι στο κρεββάτι σου. Με απόλυτο «threshold», το πότε θα αλλάξει και για σένα η ώρα που θα προλαβαίνεις να δεις την Αθλητική Κυριακή – ολόκληρη και χωρίς φωνές.
Πρώτο παιχνίδι λοιπόν που θυμάμαι, ο μυθικός τελικός του 1978. Ακροβολισμένοι γύρω από έναν ασπρόμαυρο δέκτη με… χιόνια – δίπλα στη θάλασσα. Δεν είναι ότι κατάλαβα και πολλά. Είναι όμως που έπρεπε να γυρίσουμε στην Αθήνα και φύγαμε ακριβώς την ώρα που ξεκινούσε η παράταση.
Οπότε το επόμενο πρωί δεν ήξερα καν το αποτέλεσμα. Την στιγμή που οι άλλοι δύο συζητούσαν για ώρες για τη μαγεία της παράτασης, το γκολ του Κέμπες και τον πανζουρλισμό που ακολούθησε. Δεν νομίζω να έχω να νοιώσει μεγαλύτερη ντροπή από τότε.
Ακόμη και όταν δεν ήξερα να απαντήσω στις εξετάσεις για την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος. Πφφφ μηχανικός; Σιγά – εγώ από εκείνη τη μέρα ήξερα ότι «δεν ήθελα να είμαι, παρά ένας ζητιάνος που περιφέρεται ανά τον κόσμο, παρακαλώντας για λίγο καλό ποδόσφαιρο…»
Αργεντινή 1978. Τότε βέβαια δεν ξέραμε ούτε για χούντα του Βιντέλα , ούτε για τις χιλιάδες των αγνοουμένων, ούτε τίποτα. Όχι μόνο γιατί ήμασταν παιδιά, αλλά γιατί εκείνη την εποχή έβλεπες μόνο ότι χωρούσε μέσα στους ασπρόμαυρους δέκτες της τηλεόρασης. Που έτσι όπως ήταν το πολύ 18 ή 20 ιντσών δεν… χωρούσε να δείξουν και πολλά
Μετά από χρόνια μάθαμε ότι κάποια Μουντιάλ είχαν από τότε την αθέατη, σκοτεινή πλευρά τους. Για την πιο σκληρή χούντα όλων των εποχών και τους 30.000 αντιφρονούντες «εξαφανίστηκαν»…Και για τη μαγκιά του Γιόχαν Κρόιφ που αρνήθηκε να συμμετάσχει σε μια διοργάνωση άλλοθι. Του μεγαλύτερου παίκτη που δεν σήκωσε ποτέ Μουντιάλ – Όχι Θέμη, δεν είναι ο Μέσι…
44 χρόνια Μουντιάλ
Από τότε, έχουν περάσει μπροστά από τα μάτια μου δέκα Μουντιάλ. Και τα έχω ρουφήξει όλα με τη θρησκευτική ευλάβεια πιστού που κάνει ανάβαση στο μοναστήρι του Σινά – ή για προσκύνημα στη Μέκκα, βουτιά στον Γάγγη και ότι άλλο επιτάσσει η αταβιστική απόπειρα του καθενός μας, να συμφιλιωθούμε με την αδυσώπητη ιδέα της θνητότητας.
Φευ, να που έφτασε το πλήρωμα του χρόνου να απέχω για πρώτη φορά από Μουντιαλική γιορτή και να μην έχω όρεξη να δω ούτε μισό ματς. Γιατί σήμερα δεν μπορούμε να στρουθοκαμηλίσουμε ότι δεν ξέραμε. Όχι μόνο γιατί δεν φοράμε πια κοντά παντελονάκια, ούτε γιατί έχει εξατμιστεί έστω και στο ελάχιστο από μέσα μας η συγκινησιακή πανούκλα που προκαλεί το γκοοοοολ – κατά προτίμηση σε λατινοαμερικάνικη περιγραφή.
Επειδή όλοι πια ξέρουμε, πως για να λάβει χώρα το επικείμενο Μουντιάλ στην “ποδοσφαιρομάνα” χώρα του Κατάρ, σε νεόδμητα πολυτελή στάδια που θα λειτουργούν με κλιματισμό, στην καρδιά του… Χειμώνα, δεν θυσιάστηκε μόνο η κόρη του πρωτομάστορα. Στα θεμέλια τους έχουν θαφτεί χιλιάδες ανώνυμοι εργάτες, παιδιά ενός κατώτερου Θεού.
Μόνο και μόνο για να πλουτίσει ακόμη περισσότερο μια δράκα μεγαλόσχημων φαρισαίων που κομπορρημονούν σε μια εικονική πραγματικότητα. Και που φυσικά, δεκάρα δεν δίνουν αν το «όμορφο παιχνίδι», θυμίζει πια όλο και περισσότερο δουλεμπόριο…
Καθηγητής Μυστήριος: Προγνωστικά Μουντιάλ
Επειδή όμως για να διαβάζετε αυτό το κείμενο, λογικά δεν θα περιμένατε κούφιες ηθικολογίες, αλλά εμπεριστατωμένες εκτιμήσεις και οξυδερκείς προβλέψεις, δεν θα σας χαλάσω το χατίρι.
Κατ’ αρχάς, το Μουντιάλ θα το πάρει φυσικά η Βραζιλία. Όχι όμως αυτό το ξέπνοο ξέπλυμα του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου που βλέπουμε σήμερα, αλλά η Βραζιλία του 1982, η πιο θεαματική ομάδα όλων των εποχών!
Πρώτος σκόρερ θα αναδειχθεί ο αρχηγός της Εθνικής Αργεντινής – όχι ο υποτιθέμενος GOAT που κρύβεται πίσω από πετροδόλαρα και τσαλιμάκια. Αλλά εκείνος που έβαλε έξι γκολ, το ένα καλύτερο από το άλλο, την εποχή που δεν υπήρχαν expected goals ούτε στην πιο νοσηρή φαντασία.
Και μάλιστα το καλύτερο όλων, εκείνο που μετράει διπλό – σαν την ψήφο του αρχιδικαστή σε ακροαματική διαδικασία – σήμερα θα ακυρωνόταν με το VAR και θα του στοίχιζε κόκκινη κάρτα.
MVP θα αναδειχθεί ο Ρομπέρτο Μπάτζιο. Γιατί θα καταφέρει να στεριώσει την απόλυτη αποτυχία στο μυαλό δισεκατομμυρίων ετερόκλητων ανθρώπων από κάθε γωνιά του πολύπαθου πλανήτη, σαν σήμα κατατεθέν του «Keep Walking». Ο χαμένος τα παίρνει όλα…
Αγαπημένος παίκτης – του κοινού όμως – θα ψηφιστεί ομόθυμα ο Ιπτάμενος Ολλανδός. Αλλά εκείνος που κάπνιζε περισσότερο και από οργισμένο είδωλο. Και μποϋκόταρε το μουντιάλ της Αργεντινής, την εποχή που όλοι νόμιζαν ότι ο Βιντέλα ήταν το πρώτο συνθετικό μάρκας σαμπουάν ή στην καλύτερη περίπτωση νεορεαλιστής κινηματογραφιστής που του έστρωσαν κόκκινο χαλί στις Κάννες…
Επίλογος
Όχι, δεν θα κάνω συνδρομή στον Αντένα για να δω το Σαουδική Αραβία – Αυστραλία δίπλα στο τζάκι στην καρδιά του χειμώνα. Το δίπλα στο τζάκι βέβαια, δεν είναι σχήμα λόγου, έχει να κάνει περισσότερο με τις τιμές του πετρελαίου και του ηλεκτρικού.
Ούτε θα παίξω live betting στην νέα αγορά «ποιος θα κλάσει στο επόμενο κόρνερ της Ιαπωνίας και εξαιτίας του θα γίνει σεισμός στο… Περού» (Όπου παρεμπιπτόντως σεισμός έγινε όταν η Εθνική του αποκλείστηκε στα μπαράζ από την Αυστραλία).
Σε αυτό του μουντιάλ δεν δίνω δεκάρα για κανέναν. Ούτε για τη Μαφία της ΦΙΦΑ, ούτε στις εταιρίες στοιχημάτων που θα σου τάξουν μπόνους και καθρεφτάκια με νοθευμένο ουίσκι για να γραφτείς στις ιστοσελίδες τους και να σε κάνουνε cross-sell σε Καζίνο και virtual games.
Είμαι ο Καθηγητής Μυστήριος και είμαι καλά…