“Είχα την τύχη να δω από κοντά, διάφορα “αρχετυπικά” ντέρμπι, από όλο τον κόσμο, αλλά τίποτα δεν πλησιάζει καν κάτι τέτοιο. Με το που βγαίνεις από το τούνελ, η ένταση και η οχλαγωγή σε χτυπούν σαν ωστικό κύμα”.
Οι παραπάνω λέξεις του Σάντι Τζαρντίν, πάλαι ποτέ Σκωτσέζου διεθνή, βασικού στο Μουντιάλ της Αργεντινής το 1978 και της Γερμανίας το 1974, δίνουν το στίγμα κάθε αναμέτρησης Σέλτικ – Ρέιντζερς. Μιας αναμέτρησης που ακόμη και στις μέρες μας παραμένει, αναλλοίωτο απολίθωμα προαιώνιου μίσους και σεχταριστικής αντίληψης με θρησκευτικό υπόβαθρο.
Γιατί οι απαρχές της περίφημης κόντρας των “καθολικών” οπαδών της Σέλτικ και των “προτεσταντών” της Ρέιντζερς, ανάγεται πίσω στην Βρετανία του 17ου αιώνα, απότοκη του αποτρόπαιου “Τριακονταετούς Πολέμου“. Μιλάμε για μία εποχή που πχ στο πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου, όποιοι ασπάζονταν τον Παπισμό ή έστω δήλωναν αντίθετοι στον Προτεσταντισμό εκτελέστηκαν πάραυτα για παραδειγματισμό.
Με τόσο ζοφερά αναχρονιστικό υπόβαθρο, δεν προξενεί καμία έκπληξη που το Σέλτικ – Ρέιντζερς, θεωρείται πανθομολογούμενα η πιο έντονη αντιπαλότητα σε ολόκληρη τη Μεγάλη Βρετανία και σύμφωνα με τους ειδικούς, η 3η πιο σκληρή στον κόσμο, πίσω από το Μπόκα – Ρίβερ και το Μπάρτσα – Ρεάλ.
Εντούτοις, δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλο ντέρμπι στον πλανήτη που να πλησιάζει έστω την έχθρα που νοιώθουν οι μεν για τους δε, οι Προτεστάντες οπαδοί της Ρέιντζερς με τους Καθολικούς της Σέλτικ – δεν υπάρχει αντίστοιχη διαμάχη με τόσο ανάγλυφο πολιτικό – κοινωνικό υπόβαθρο.
Η Γλασκώβη σχίζεται κυριολεκτικά στα δύο, αναβιώνοντας τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα όταν χιλιάδες Ιρλανδοί ναυτεργάτες μετανάστευσαν από το Μπέλφαστ επειδή η εταιρεία τους άλλαξε έδρα και πήγε στην Γλασκώβη.
Με την ανέχεια και την ανεργία να εκτοξεύεται στην περίοδο του μεσοπολέμου, οι Ιρλανδοί εργάτες έγιναν στόχος των διαβόητων συμμοριών “Billy Boys” των ντόπιων, πριν δημιουργήσουν τις δικές τους (“Fenians”) και ανοίξει ένας κύκλος του αίματος κράτησε μέχρι τις μέρες μας.
Τα τελευταία χρόνια τα πνεύματα έχουν σχετικά ηρεμήσει. Οι μεν όμως θα κρατούν για πάντα ιρλανδικές σημαίες και θα κάνουν επιδεικτικά το σήμα το σταυρού, οι δε θα ανοίγουν βρετανικές σημαίες στο μέσα στο “Πάρκχεντ” για να προβοκάρουν το κέλτικο πλήθος.
Ακόμη και ο θάνατος της Βασίλισσας Ελισσάβετ, έγινε αφορμή για να αναθερμανθεί η προαιώνια κόντρα. Την επομένη της ανακοίνωσης, μια ομάδα οργανωμένων οπαδών της Σέλτικ, φιλοτέχνησε (υπό βροχή) το εύγλωττο γκράφιτι “fuck the queen” σε έναν τοίχο εργοστασίου και ανέβασαν την σχετική εικόνα στα social media.
Την επομένη όμως ανέλαβαν δράση οι “διαμαρτυρόμενοι” οπαδοί της Ρέιντζερς, στον ίδιο δρόμο και στον ίδιο τοίχο. Δεν χρειάστηκε να αλλάξουν ούτε την πρώτη λέξη, ούτε ουσιαστικά το πνεύμα του γκράφιτι. Απλά αντικατέστησαν την λέξη “Queen” με τη λέξη “Pope”, δηλαδή τον Πάπα. Γιατί η μισαλλοδοξία και η ηλιθιότητα, δεν έχουν ούτε πατρίδα, ούτε σημαία…